In 'Populier' vertrekt Pascale zoals vanouds vanuit emoties en gebeurtenissen die dicht bij haarzelf staan, maar tegelijk voor veel mensen herkenbaar zijn. Kantelmomenten die slechts later kantelmomenten blijken te zijn.

Ik had een pantser en ik was daar blij mee, want zonder zou mijn leven misschien geen hel, edoch een pak lastiger geweest zijn. 
Maar op een dag kwam ik tot het besef dat ik veel te groot geworden was voor mijn pantser en ik besloot het van mij af te werpen en plaats te maken voor mijn nieuwe huid.

Moet nu toch wel lukken dat ik op dat moment ontdekte dat ik voor die metamorfose subsidies kon krijgen!? Vervel-subsidies. En trouwens, subsidies of niet, ik ging die harde noot sowieso kraken. 

Alleen al de gedachte dat ik mezelf, zowel naar vorm als naar inhoud, ging kunnen presenteren in een nieuwe jas, maakte mij dol van geluk.

Het enige wat ik niet zo goed had ingeschat, was de tijd dat mijn nieuwe pantser nodig had om uit te harden, want die tussentijd, als week dier, ik kan het jullie nu al verklappen, was niet om te lachen.

Amai mijne frak.

Over weerloosheid en veerkracht.