Stel.
Je kijkt dwars door de gevel van een flatgebouw.
Je kan de bewoners stiekem begluren.
Je ziet hoe ze leven.
Naast elkaar, gescheiden door dunne muren.
Met elkaar, want de muren hebben oren. En ogen.
En een neus misschien.
Elke bewoner heeft zijn gewoontes en rituelen.
Elke flat heeft zijn beperkingen en ongemakken – te smal, te laag, te scheef.
En dan gebeurt er iets. Iets dat het dagdagelijkse doen en laten verstoort.
Iets dat de bewoners noopt tot actie en samenwerking.
Alle deuren gaan open …

In het tragikomische ‘Stuck’ van Judith de Joode en Rutger Remkes kijk je dwars door de muren van een flatgebouw. Je kan de bewoners stiekem begluren en ziet hoe ze leven. Geluiden van rinkelend vaatwerk vermengen zich met pruttelende koffiemachines, hongerige huisdieren, lekkende kranen en schurende scharnieren ... Samen vormen
ze een symfonie. Of is het een kakofonie?