Er zijn in België 3933 personen die misdrijven hebben begaan, maar zij krijgen daar geen straf voor. Zij hebben namelijk een “geestesstoornis”. Deze mensen worden geïnterneerd, voor onbepaalde tijd. Hun vermoedelijke vertrekdatum wordt bij aankomst provisoir vastgelegd op het jaar 9999.

We mogen die internering geen “straf” noemen. Dat woord geldt alleen voor mensen die een “delict” begaan dat hen kan worden toegerekend. “Internering” is een verplichte behandeling. 

Een behandelaar deelt in ‘Klink.’ zijn ervaringen met deze ontoerekeningsvatbare mensen. Zij zitten in de laatste fase vóór, en rechte lijn naar, hun voorlopige vrijlating. Maar die lijn is allesbehalve de laatste. En is ook niet echt recht. 

Annemie Morbee schrijft en werkt met geïnterneerden. Vanuit haar verbondenheid met de wereld van het ontoerekeningsvatbare leidde ze Bruno Vanden Broecke rond in een labyrint van verhalen, mensenlevens en stemmen uit het vagevuur.

Bruno haalde er zijn compagnon de route Raven Ruëll bij als regisseur. Beiden maakten samen een tiental voorstellingen, waaronder ‘Jan, mijn vriend’, ‘Missie’ en ‘Para’, monologen waarin een poging wordt gedaan om de mens zo eenvoudig mogelijk een spiegel voor te houden. 

‘Klink.’ wordt een theatraal egodocument, een licht maar rauw samenzijn, met weinig franjes. Een voorstelling die de kortste weg kiest. Die naar jouw hart.