It Was Just An Accident begint met een gezin dat in het donker naar huis rijdt. Er is geen vuiltje aan de lucht en het jonge dochtertje danst en zingt op de achterbank. Tot de vader een hond aanrijdt, een ongeval met verstrekkende gevolgen. Niet veel verder valt de auto stil vlak voor een garage, en wanneer het gezin daar aanklopt, raakt een arbeider ervan overtuigd dat die vader in werkelijkheid de anonieme ondervrager is die hem maandenlang gemarteld heeft. 

Zo samengevat klinkt de knap geënsceneerde opening, van It Was Just An Accident als de aanzet voor een traditioneel wraakverhaal. Die arbeider vat inderdaad het plan op om zijn vermeende beul de rekening te presenteren, met de hulp van anderen die onder handen zijn genomen door die sadistische folteraar. Regisseur Panahi zou echter Panahi niet zijn als hij zich tevreden stelde met zo’n voorspelbare ontwikkeling. Hij bouwt liever een drama dat die beginsituatie gebruikt om andere vragen te stellen, met name over de morele consequenties van wraak, het gewicht van onvoorspelbare reacties en de mogelijkheid om eens en voor altijd de cyclus van geweld te doorbreken. 

Het betekent dat It Was Just An Accident de voorkeur geeft aan lange praatscènes, wat de film bij momenten zelfs naar een theaterervaring duwt. Het valt des te meer op omdat Panahi wel eindigt met een (zo goed als) woordeloze ontknoping en er één van de meest huiveringwekkende scènes van het jaar mee presteert.  

drama 

Met Vahid Mobasseri, Maryam Afshari, Ebrahim Azizi 

Winnaar Gouden Palm.