Johan Verminnen
De laatste ronde
Johan Verminnen
De laatste ronde
De laatste ronde, de laatste keer.
Ik vind het zonde, maar kom nooit weer.
Dit is een afscheid en geen tot ziens.
Dit is voor altijd en geen misschien.
De laatste ronde.
(uittreksel uit het titellied van de nieuwe/laatste show)
Johan Verminnen is een icoon van het Nederlandstalige chanson! Al decennialang weet deze rasartiest met zijn warme stem en herkenbare nummers als ‘Laat me nu toch niet alleen’, ‘In de Rue des Bouchers’ of ‘Mooie dagen’, het publiek te raken. Zijn liedjes, doordrenkt met verhalen over het leven, de liefde en de stad, brengen al meer dan vijftig jaar nostalgie én troost.
In ‘De laatste ronde’ neemt Johan afscheid van zijn publiek. Hij keert terug naar de dorpen en steden waar hij de voorbije jaren zoveel harten wist te raken. En samen met zijn trouwe muzikale vrienden Bert Candries, Patrick Steenaerts, Jean-Philippe Komac en Leo Caerts laat hij zijn muziek nog één keer schitteren.
Zoals zijn leermeester Wannes Van de Velde ooit zei: “Ne zanger is een groep”, voelt Johan dit in elke noot. Zijn muzikale kompanen zijn een onmisbaar deel van zijn verhaal, samen schreven ze muziekgeschiedenis. En dat doen ze nu in Vilvoorde nog één keer. Een warme, laatste ronde.
door
Johan Verminnen (zang), Bert Candries (bas), Patrick Steenaerts (gitaar), Martin de Wagter (drums), Leo Caerts (keyboards), Paul Flush (hammond), Gwen Cresens (accordeon), Pauline Verminnen (backing vocals), Janne Blommaert (backing vocals)
Brief van Johan Verminnen
Mijn medestrijders met groot talent, ik zag ze verdwijnen en denk aan hen. Ze namen geen afscheid van hun publiek. Die fout wil ik niet maken, absoluut niet.
Tijdens de eenzame coronadagen rijpte in mij de gedachte om een laatste ronde te zingen langs dorpen en steden waar ik ben geweest. Ik herinner me immers nog elke seconde daar; het was een feest.
Wat ben ik dankbaar voor het publiek dat mij al die jaren nooit in de steek liet. Dus nu is het tijd voor afscheid, al doet dat pijn. Zo heb ik besloten, en zo zal het zijn!
Ik draag de muzikanten mee in mijn hart. Ze hielpen mij te zijn wie ik was. Ook vandaag ben ik omringd door hen, want “een zanger is een groep,” zei Wannes, en ik leerde zoveel van hem!
Zijn er liedjes die blijven? Ik hoop van wel. Ik zal ze voor jullie nog één keer zingen met hart en ziel. Dat verdient elk publiek; dat ben ik hen verschuldigd, dat is mijn plicht.
Daarna verhuis ik naar het Oudezangershuis. Muziek was immers mijn leven; muziek was mijn thuis!
Mijn lichaam mag dan soms kraken, maar het lukt me nog wel om jullie nog één keer te raken, en dan... Vaarwel!
“Ooit moest eens een lied het laatste zijn dat ik voor jou nog zingen zal.”
Johan Verminnen
