Deze Griekse mythe blijft één van de mooiste verhalen over liefde. In FroeFroe’s poppenhanden wordt het een voorstelling vol grote emoties en genadeloze afrekeningen.

Van op zijn onwankelbare troon loert Hades, Koning van de Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.

Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice te ontvoeren. Maar Orfee, het onhandige, zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar achterna in het dodenrijk. En daar steekt Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft…

De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd door FroeFroe duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.