William Boeva is 30 geworden. Dertig. Toen we hem vroegen wat hij daarvan vond, riep hij: “Ik ben nog altijd jong!” Daarna bekogelde hij ons met flippo’s en Pokémonkaarten.

En daar wringt dus het schoentje: 30 jaar. Nog niet oud, maar ook niet echt jong meer. Er wordt namelijk zoveel verwacht van iemand die 30 is. Heb je al een huis? Ga je trouwen? Heb je kinderen? Heb je een extra oplader voor je smartphone? 

Wat dan met al het leuks dat tot je 29^ste wel nog gewoon mocht? Waarom mag je plots niet meer last-minute afspreken met vrienden en in het midden van de nacht take-away bestellen? Waarom is Nintendo-merchandise verzamelen opeens voor kinderen? En ja, ik weet ook wel dat die lege pizzadozen buitengezet moeten worden, maar ik heb er een fort mee gebouwd en dat is ook waardevol!

William voelt aan alles dat hij nu zijn leven echt in handen moet nemen, want het is nog niet te laat! Denkt hij.

Het leven ligt aan z’n voeten, alles is nog mogelijk! Hoopt hij. Hij is er klaar voor, deze keer gaat hij alle kansen grijpen. En hij gaat iets echt doen, de handen uit de mouwen steken.

Hij heeft maar 1 vraag: “Leveren jullie ook aan huis?”